Uit mijn kindertijd herinner ik me een Franse televisieserie waarin een jongen tot vervelens van de ontvanger toe “Pourquoi?” bleef vragen. Deze jongen inspireerde me hetzelfde te doen, tot op heden. 

Waarom? Het is de belangrijkste vraag die je kunt stellen, wellicht op “Hou je nog van me?” na, al volgt daarop ongeacht het antwoord, natuurlijk: waarom?

We stellen de vraag veel te weinig, laat staan dat we ermee doorvragen. “Waarom moet de A27 bij Amelisweerd verbreed worden?” “Nou, het verkeer neemt toe en we willen voorkomen dat het verder vastloopt!”. Einde van het gesprek. Terwijl je door kan vragen: “Waarom neemt het verkeer toe?”, “Waarom loopt het verkeer daar vast?”, “Waarom zijn er geen andere oplossingen?”, et cetera.

“Waarom hou je niet meer van me?” Teveel doorvragen kan je natuurlijk ook in de problemen brengen, terwijl je de ander juist in de problemen wil brengen, of in ieder geval wil laten vertellen dat ie wellicht een andere optie kan overwegen, of je helpt gewoon met nadenken door de advocaat van de duivel uit te hangen.

Wat ik waarneem is dat de waaromvraag bijna nooit gesteld wordt. Misschien let ik niet goed op, maar waarom is Rob Jetten zo dol op het verstoken van oerbos uit Estland? En, waarom gaan we waterstof maken als we nog aardgas nodig hebben? Of: waarom staan we toe dat er fascisten in de tweede kamer zitten?