Iedereen lijkt blij te zijn met de aankondiging van de burgemeester van de gemeente Utrechtse Heuvelrug dat hij een vierde termijn ambieert. Dat is danook het enige dat hij werkelijk wil: de langstzittende burgemeester van Nederland worden. Voor het vervullen van alle andere uitgesproken wensen heeft hij achtien jaar de tijd gehad en daar is niets van terecht gekomen. Zoals elke beroepsbestuurder beroept hij zich op successen waar hij part noch deel aan had, over de mislukkingen zwijgt hij oorverdovend.
Wat onze gemeente nodig had vanaf 1 januari 2006 was een politiek onafhankelijke persoon, geen uitgebluste VVD-er die in zijn eigen partij niet eens serieus genomen wordt. Vanaf zijn aantreden zijn we het lachertje van de Utrechtse gemeenten, er is geen lange termijn visie, laat staan een vervolg daarop. De lijst van wat er niet is gebeurd is eindeloos. Maar, hoorde ik al vaker, dat is toch niet op het conto van de burgemeester te schrijven? Gedeeltelijk is dat zo, de gemeenteraad had na drie jaar, toen duidelijk was dat Naafs zijn bijnaam ‘feestburgemeester’ waarmaakte, hem eruit kunnen gooien. Dat nalaten, na zes jaar, na twaalf jaar en nu vermoedelijk na achtien jaar, is de raad aan te wrijven. Maar dat een burgemeester zelf niet ziet dat hij ongeschikt is voor de functie en de burgers van zijn gemeente bewust laat besturen door incapabele wethouders en meer aandacht besteed aan de verkiezing van ‘Raadslid van het jaar’ dan aan het oplossen van de armoede in de gemeente, is schrijnend.
