Leestijd ongeveer 1 minuut.
The NASA Archives
De kerstkinderen verrasten mij met een stoeptegel in de vorm van The NASA Archives. Zestig jaar gecomprimeerd tot vijf kilogram papier waarop prachtige en unieke foto's, communicatie-transcripties en ongelooflijke verhalen zijn afgedrukt. Een boek voor bij de houtkachel aan de eetkamertafel, een ‘voorzichtig’ in bladeren boek, een ‘hoe zat het ook alweer’ naslagwerk, een ‘Opa vertelt’ boek, een zorgvuldig te koesteren boek. Een formidabel cadeau!
Ik was zeven toen ik iets meekreeg van de eerste mens op de maan, een ding dat op dat moment vooral de ‘zie de maan schijnt door de bomen’ maan was. Mijn interesse bleef nog jaren beperkt tot mijn directe omgeving, al poogde mijn vader mij sterrenbeelden bij te brengen: ‘Kijk dat is Orion!' Ik denk dat hij het idee dat ik het supernova gaan van Betelgeuse, een van de sterren die Orion vormen, wellicht nog meemaak, fantastisch had gevonden. Zoals hij constellaties aanwees, duidde hij ook op vogels en planten. Ik dwaal af.
The NASA Archives beslaat het grootste deel van mijn leven, een periode waarin we nog niet veel verder gekomen zijn dan de maan, behalve dan de twee Voyagers die inmiddels de heliopauze zijn gepasseerd. Op dit moment is de James Webb Spaces Telescope onderweg naar L2 om daar in de slagschaduw van de aarde de andere kant op te gaan kijken. Een hoogtepunt - voor mij - uit die zes decennia zijn de reparaties van diens voorganger, de Hubble Telescope, uitgevoerd met Spaceshuttles: gewichtloos sleutelen in de ijskoude ruimte terwijl je met 25.000 km/u rond de aarde raast.
Het boek is een aaneenschakeling van hoogte- en dieptepunten. De beelden van de ontploffende net gelanceerde Spaceshuttle Challenger staan op mijn netvlies, tot ik die vanuit een ander perspectief zag.
