Leestijd ongeveer 1 minuut.
Stonehenge
Kort geleden bleek het ontstaan van de wereldberoemde plek nabij Salisbury op haar grondvesten te schudden toen bleek dat een deel van de stenen bij wijze van hergebruik van een andere herdenkingsplek waren gesleept om de cirkel rond te maken. Binnenkort claimt Wales de stenen terug als geroofd erfgoed en volgt jarenlang juridisch getouwtrek met als resultaat dat de stenen blijven staan waar ze staan met als slotakkoord dat voortaan samen zal worden gewerkt op cultuurhistorisch gebied omdat ruziën in de rechtszaal zinloos is.
Op dit soort plekken krijg ik de kriebels. Of het nou Lourdes is, Stonehenge of de grafheuvels op de Utrechtse Heuvelrug: het spookt er. In Engeland werkt het weer mee: mist en regen, westenwind versterken de mythes rondom deze plekken. Overigens regende het pijpenstelen destijds in het Franse bedevaartsoort en was het zelfs even zonnig rond de dubbele cirkel van immense keien, tijdens ons bezoek in 2018.
Dat er op deze plek 4 à 5 duizend jaar geleden op inventieve wijze een monument is gecreëerd laat in ieder geval zien dat we nooit moeten onderschatten hoeveel kennis er in die tijd al bestond over gronddynamica, zwaar transport, meetkunde, steenbewerking en sterrenkunde. Het besef dat andere volken meer of andere kennis hebben is velen fataal geworden. De oorspronkelijke bewoners van Noord- en Zuid-Amerika kunnen er niet meer over meepraten.
De geschiedenis herhaalt zich: mensen met opmerkelijke inzichten zijn meteen ‘wappies’, kritiek op beleid wordt als ‘destructief’ beschouwd en ondertussen verwoesten we de wereld hen die ons hopelijk overleven.
