Leestijd ongeveer 2 minuten.
Nonnentrauma
In vergelijking tot wat anderen is overkomen in of door de Katholieke kerk, is mijn ervaring nauwelijks de kwalificatie trauma waardig. Het leidde wel, een jaar vijf, zes of zeven later, tot het afscheid van alles dat met het geloof in een goddelijk wezen te maken had. Heden ten dage respecteer ik mensen die geloven met moeite, ik schreef al eerder dat ik de uitleg over hoe onzinnig alle geloof is graag overlaat aan Ricky Gervais, Carl Sagan of Richard Dawkins. Van de laatste citeer ik graag: “Bepaalde waardes van geloof zijn respectabel, maar andere zo onrespectabel dat het de goede zaak dient om ze niet alleen af te keuren, maar er ook actief tegen in opstand te komen.” Ik denk dat vooral onder vrouwen, als grootste groep slachtoffers van de door mannen gedomineerde godsdiensten, veel afkeer bestaat van het gedweep met een god of met goden.
Nonnen zijn vrouwen die met god getrouwd zijn. Een eenzijdig huwelijk dat nooit geconsumeerd zal worden, hoewel menig pastoor zich met liefde van die taak kweette, vaak onder psychische druk. Verkrachting in de naam van god. In de Netflix-serie ‘Las Combatientes’ is er een subplot aan deze praktijken gewijd. De meeste nonnen, vermoed ik, hebben het goed met de mensheid voor. De omgang met kinderen was voor de nonnen die mij onder hun hoede namen, een lastige zaak en opsluiting in de bezemkast als straf voor als ik, waar gebeurd, een houten blokje boven een kaars hield - ik was vier of vijf jaar - bleef onopgemerkt voor mij ouders. Uiteraard kwam het uit, ik weet niet meer hoe, misschien dat ik er over droomde. Ook opsluiting in de gymzaal, waar je dan vanzelfsprekend niet in mocht spelen, gebeurde. Dan onderging je die straf veelal met een klasgenootje, jouw partner in crime. Veelal bestond de overtreding uit niet luisteren, of praten als dat niet mocht, of beide.
Toch stroomde ik door naar de katholieke lagere school ‘Frater Andreas’. De naamgever was een onbekende bij voornoemde nonnen, als ik zijn korte biografie mag geloven. Dat gebeurde op het moment dat de lokale jongens- en meisjescholen - de Mariaschool - werden samengevoegd en ik in de klas van Juffrouw Jansen terecht kwam samen met één van de eerdergenoemde bendeleden, Claudia. Na drie jaar verhuisden we naar de nieuwbouwwijk ‘Het Duifje’ en kwam ik in een andere katholieke wereld terecht, de Johannesschool. Ik heb Claudia daarna nooit meer gezien.
Op de foto zit ik links naast juffrouw Jansen, Claudia zit helemaal vooraan.
