Leestijd ongeveer 2 minuten.
Hartritmestoornis
De dag na de fietstest, waarin ik 159 Watt uit mijn lijf wist te persen, wandelde ik vrolijk met Ruth een rondje in het Lombokbos. 's Middags vond ik het al een stuk minder leuk en na een onrustige nacht bleek ik toch wat teveel van het goede te hebben gegeven en protesteerden spieren waar je anders weinig last van hebt op een plek waardoor ik me zorgen maakte: de hartstreek. Gelukkig wist mijn behandelaar me gerust te stellen. “Het is echt spierpijn mijnheer Rispens, maakt u zich geen zorgen.” Ik sliep de nacht van donderdag heerlijk op 500mg Paracetamol en werd vrijdagochtend pijnloos wakker. Vals alarm, gelukkig.
In de week die volgde ontving ik de uitnodiging met de hartrevalidatie te starten op woensdag 22 februari. Daar zag ik, ten onrechte, een beetje tegenop. Mijn aarzeling ontsproot aan het gebrek aan liefde voor sporten in het algemeen en aan met tien zwetende mannen in een kleine ruimte vertoeven in het bijzonder. Hoewel dat laatste bewaarheid werd, bleek ik het fietsen op een hometrainer best leuk te vinden en ongedwongen zaalvoetballen viel best mee. Hartslag en saturatie weken niet al te erg af van de norm, ik nam wel de tijd voor een langere afkoelingsperiode dan de anderen. Tevreden reed ik huiswaarts.
De volgende ochtend trok ik vol goede moed en met een aantal plannetjes voor die dag in gedachten mijn wandelschoenen aan voor het rondje met Ruth door het Lombokbos. Voor het eerst sinds ik weer wandelde na de hartinfarct kon ik de neiging niet onderdrukken zwerfafval op te rapen. Toen ik overeind kwam na de vijfde keer door de knieën te zijn gegaan wankelde ik en voelde me licht in mijn hoofd. Onmiddellijk liet ik me weer zakken om bij te komen, inmiddels hijgend als een paard. Na een paar minuten stond ik op en probeerde rustig verder te lopen. Dat lukt matig en ik besloot de wandeling te beëindigen. De parkeerplaats aan het begin van de Utrechtse Baan was vlakbij en daar ging ik op een boomstam zitten om Carin te bellen. Ze bracht me naar huis alwaar ik eerst wat at en dronk. De bloeddrukmeter wist zich geen raad met mijn hartslag en gaf signalen af die ons deden besluiten de cardiopoli van het Diakonessenhuis, het ziekenhuis waar ik onder behandeling ben, te bellen. Dat leidde tot een ritje naar de dependance in Zeist voor een ECG en toen die een hartritmestoornis meldde, meteen door naar Utrecht, afdeling ‘Eerste Harthulp’.
Een infuus met een medicijn dat de Sinoatriale knoop, het zenuwcentrum van je hart, kan beïnvloeden deed wonderen. Binnen vijf minuten herstelde het natuurlijke ritme en mocht ik naar enige administratieve plichtplegingen naar huis. “Kan ik morgen wel naar de hartrevalidatie?”, hoorde ik me vragen. “Zeker, graag zelfs!”, antwoorde de cardioloog. Aldus geschiedde.
