Leestijd ongeveer 1 minuut.
Hartrevalidatie
Afgelopen vrijdag nam ik afscheid van de fysiotherapeuten en mijn lotgenoten van de hartrevalidatiegroep in het Diakonessenhuis te Utrecht. In twaalf ochtendsessies van een uur wordt getracht je fysiek welbevinden en daarmee je mentale gesteldheid minimaal op het niveau te brengen van voor de aandoening aan je hart die de aanleiding was dat je 's ochtends om 8:15 uur mocht aantreden om te gaan fietsen op een hometrainer, rennen op een loopband, of proberen overeind te blijven op crosstrainer.
Zoals ik vrijwel overal met tegenzin naar toega, noem het sceptisch of afwachtend, was de hartrevalidatie geen uitzondering. Zelden heb ik me zo vergist. De fysio's van het ziekenhuis zijn betrokken en toegewijd, brengen dat over op de stagiaires en zorgen zo dat je met pijn in je hart afscheid neemt.
De mannen die min of meer hetzelfde hebben meegemaakt vormen in korte tijd een leuke groep, ondanks dat de samenstelling per keer wisselt omdat je niet tegelijk start. Van nieuweling tot oudgediende in vier weken, een soort spoedcursus kennismaken en afscheid nemen.
Het echte revalidatieproces begint nu pas, ik moet zonder stok achter de deur verder bouwen aan conditie en vertrouwen. Ik gebruik komende week om een schema te maken waarin werken, sporten, schrijven en rusten een vaste plek krijgen. De wandelschoenen zijn gepoetst, de ketting van de fiets is gesmeerd en mijn hart klopt weer vol verwachting.
