Leestijd ongeveer 1 minuut.
Hartinfarct
De doodlopende straat waaraan ik woon en ‘De Uitweg’ heet stond vol met voertuigen van hulpverleners en pottenkijkers. Uit het raam van de slaapkamer van nummer 19 schoof een brancard via de ladder van de brandweerwagen naar beneden. Ambulancezusters hevelden het vrachtje snel over en schoven die in hun wagen. Deuren dicht, eentje achter het stuur, twee bij de patiënt. Binnen twintig minuten openden ze de deuren weer en voordat ik het wist prikte men in het UMC in beide armen naalden in aders. Links voor een infuus, rechts voor een katheterisatie en iets later de dotterbehandeling. Hoelang het duurde voordat de stent op z'n plek zat weet ik niet meer, ik herinner me wel dat de pijn die het infarct aankondigde, als sneeuw voor de zon verdween.
Sinds afgelopen maandag 9 januari 2023 ben ik hartpatiënt. De linker kransslagader zat voor 98% dicht. In de dagen voorafgaand verwarde ik het naderend onheil met pijn op de borst vanwege de hoestbuien door griep. In de loop van de middag bleek paracetamol geen enkel nut meer te hebben en laat in de middag lag ik te kronkelend van pijn, hyperventilerend te schreeuwen op bed.
Sinds donderdagmiddag ben ik weer thuis. Maandagavond laat ben ik van het UMC overgebracht naar de hartbewaking van het Diakonessenziekenhuis en de volgende dag naar de verpleegafdeling Cardiologie. Ontslag volgde na de constatering dat de stofjes in mijn bloed die moesten afnemen waren afgenomen en de stofjes die moesten toenemen, enfin u begrijpt het.
De mensen van 112, de first responder, het ambulancepersoneel, de Leersumse brandweer, het team van het UMC, de verpleegkundigen en artsen van beide ziekenhuizen, mijn teerbeminde echtgenote die half in paniek toch 112 te woord stond, verdienen mijn grote dank. Ik heb mijn zonen en schoondochters vreselijk laten schrikken.
Ik ben er nog, dat is het goede nieuws. Neem ik aan.
