Leestijd ongeveer 3 minuten.
De Kleine Pieterman
Halflange haastig opgestoken donkere en helwitte lokken wisselen elkaar af. Een retro zonnebril rust op oortjes die parmantig door het sluike haar priemen. Ze staart in de kalme zee. De zon weet geen raad met deze bijzondere lelie. Zand omsluit haar Griekse voeten. Zout water stijgt tot kniehoogte en daalt in een ritmische herhaling. Het laatste schip brengt het halflauwe water tot net onder haar bikinibroekje. Ze vraagt zich af of ze zou wachten to het water verder stijgt. In haar rugzak zit een droog setje en het topje dat bij het broekje hoorde dat ze draagt. Omkleden midden op het strand kan redelijk ongemerkt, als je het snel doet. ‘Wat doe ik nou preuts, ik sta hier al halfnaakt?’ zegt tegen zichzelf, zonder het uit te spreken. De spanning van de naderende koude op de nu nog warme plek op heuphoogte maakte dat ze onwillekeurig terugwijkt en in het afweermechanisme van een Kleine Pieterman trapt.
Haar geschreeuw doet diverse strandgasten opkijken en één daarvan beseft wat er aan de hand is. Hij sprint op haar af, pakt gelijktijdig zijn telefoon en verzoekt de EHBO-post een teil heet water klaar te zetten. Bij haar aangekomen tilt hij de tengere verschijning op en probeert het gekerm te verminderen door te vertellen dat ze binnen een half uur van de pijn verlost zou zijn. “Mijn spullen!” Hij zet koers naar de wapperende gele vlag met het blauwe logo met de zeemeermin zonder staart. Hij houdt even in en knikt naar een achtergebleven persoon die begrijpt wat hij van haar verwacht en zich over de achtergebleven tas en badhanddoek ontfermt. Haar redder rent de honderd meter naar de houten keet waar het bestelde water al bijna op 50 graden Celsius blijkt. Iets te hardhandig ploft ze op een stoel. En een halve minuut later schreeuwt ze opnieuw, omdat ze haar voet in een bak heet water duwen. Iemand anders roept “Handen omhoog!” en gelukkig begrijpt ze dat ze haar niet onder schot houden, edoch een t-shirt willen aantrekken. Erg attent. Bekijks heeft ze sowieso, zelfs met twee kledingstukken aan. “We neutraliseren het gif van de Kleine Pieterman door het te verwarmen tot boven de 40 graden.” hoort ze iemand achter haar vertellen. “De kleine pieterman?” “Een visje dat, als je het verstoort, een ziekmakend gif afscheidt,” antwoordt de man die een halve cirkel aflegt, voor haar gaat staan, door zijn knieën zakt en haar aankijkt.
“Ik ben de dienstdoende verpleegkundige. Je voet mag er wel weer uit.” Hij pakte haar enkel, tilt die een beetje op en droogt haar voet af. “Strek je been eens.” Hij bestudeert de plek: “Je hebt nu eerder een brandwond dan een vergiftiging en geloof me: dat gif ben je liever kwijt dan rijk!” “Hier zijn je spullen trouwens, zitten er slippers of zo in je tas?” “Ja, een paar strandschoentjes. Kan ik op die voet staan?” “Ja, geen punt. We plakken een pleister met een desinfecterend middel op de plek. Die moet je laten zitten tot je thuis bent en dan vervangen door een nieuwe.” Hij reikte een gesealde pleister aan, die ze in haar tas stopte. De sneakers plukt ze uit de tas en trekt ze aan. “Bedankt jongens! Waar is mijn redder? Ik wil hem bedanken. O, zal ik dit shirt morgen terugbrengen?” “Nee, houd maar, je mag thuis pas kijken wat er op je rug staat.” “Haha, zolang ik niet voor paal loop vind ik alles best!” Ze kan alweer lachen. “Jouw redder is terug naar het strand, zijn vriendin bracht trouwens jouw tas. Jij moet zorgen dat je thuiskomt, woon je hier?” “Ik zit hier vlakbij op de camping, de trap over het duin is het lastigste. Ik red me wel.” “Als pijn aanhoudt, wees dan niet eigenwijs en ga naar je huisarts.”
Ze wandelt bedachtzaam de eerstehulppost uit. Trapje naar beneden, door het zand naar de duinopgang en kalm klimt ze naar boven. Halverwege kijk ze om naar de plek waar ze in het water stond. Het was niet goed te zien, het leek erop alsof de snelle Jelle er nog zit, met zijn partner. Ze zwaait. ‘Fijn dat er zulke kerels bestaan.’ Op de duintop voelt ze haar voet steken. Ze daalt nog rustiger af om haar voet te ontzien. In de caravan trekt ze nieuwsgierig het T-shirt uit. Glimlachend las ze: “Lucky Me! I am saved.”
