Leestijd ongeveer 1 minuut.
Capteijn & Co.
“Voel jij je ook alleen?”
Ze keek me aan.
“Ja, soms wel.”
Ik zweeg even.
“Als je niet wil antwoorden, doe dat dan ook niet. Ik vraag door, dat weet ik, voel je niet verplicht of zo.”
“Nee, dat is lief van je, maar ik vertel wat ik wil vertellen, maak je geen zorgen.”
“Oké.”
“Ik voel me nooit echt eenzaam, dat niet. Ik houd van alleen zijn, dat kan ik goed. Het zijn twee verschillende dingen, vind ik, eenzaam en alleen.”
“Dat is zo,” zei ik.
“Toen mijn moeder tegen mij zei dat ze zo alleen was, ik was negen jaar of zo, kende ik dat verschil niet,” ging ze verder.
“Wat deed dat met je?”
“Dat was natuurlijk raar, want ik was er toch? Mijn vader was toen al weg.”
“Twee jaar eerder toch?”
“Klopt, ik was zeven, enig kind en mijn ouders gingen uit elkaar. Achteraf begrijpelijk, voor mij een ramp.”
Door de drukte in het café checkte ik of alles goed had verstaan. We zaten aan het westelijk uiteinde van de bar en dronken alcoholvrije Wieckse Wittes. Ook die maken je losser in de conversatie zonder dat je je verstand verliest. Die neiging mijn verstand te verliezen ontstond gaandeweg toch wel, teergevoelig als ik ben voor dames met tranen in hun ogen.
“Elk jaar met kerst verloor mijn moeder zichzelf in die klaagzang, dan onttrok ze zich aan het gezelschap en ging ze een etage lager ergens zitten grienen.”
“En jij naar haar op zoek.”
“Ze zat altijd op dezelfde plek.”
